Wanneer ik mijn favoriete koffiezaak binnenloop, komt er plots een beeld bij me boven. De vriendelijke koffiedame vraagt: “Mag ik je even scannen?”
Scannen, scannen? Ik wil helemaal niet dat iemand me scant. En voor ik het doorheb zeg ik met een grijns: “Ik ben toch geen koe? Met van die plastic flappen in m’n oren?” De koffiemevrouw kan er wel om lachen. En dat terwijl ik me gedachteloos al honderden keren heb laten scannen. En deze mevrouw ook gewoon doet wat er van haar wordt gevraagd. Toch denk ik: we hebben dit onszelf twee jaar lang aangeleerd.
Maar gaan we dat scannen nu ook weer afleren? We hebben ons twee jaar netjes in de rij laten zetten om ons te laten scannen. Alleen leven we nu niet meer in een tijd van: het moet nou eenmaal. Het is tijd om keurig afscheid te nemen van het systeem dat zegt dat je alleen toegang tot de samenleving hebt, als je een gezondheidsbewijs bezit. Weg met die overbodige code. Ernst, knip die gekke plastic flappen in mijn oor eens door.
